Беларуска з Мексікі Таццяна, якая шукала ў Віцебску бацьку, атрымала пра яго вестку. Яе тата памёр. Яна так і не паспела сказаць яму, што любіць. Гісторыю жанчыны расказвае блог «Людзі». Мы перадрукоўваем гэты тэкст.
Цяпер Таццяне 54 гады. Калі яе бацькі рассталіся, ёй было пяць. Шмат гадоў яны з бацькам-вайскоўцам жылі ў адным горадзе — Віцебску, але бачыліся нячаста.
Апошні раз яны сустрэліся ў 2002-м, калі на дварэ стаяла зіма ці пачатак вясны. Таццяна везла ў вазку маленькую дачку, а бацька ішоў са сваёй другой жонкай. Яны крыху пагаварылі, і кожны пайшоў сваёй дарогай. Усе гэтыя гады ў жанчыны не было ні адраса бацькі, ні тэлефона. У дзяцінстве яна пра гэта не задумвалася, а калі вырасла, стала няёмка ў кагосьці гэтыя звесткі прасіць: раптам тата не хоча камунікаваць.
Пяць гадоў таму Таццяна выйшла замуж і пераехала ў Мексіку. Муж, даведаўшыся пра яе мару адшукаць бацьку, падштурхнуў да пошукаў — і яна расказала сваю гісторыю журналістам. Пасля таго як тэкст апублікавалі, Таццяне напісала незнаёмая жанчына.
— Яна расказала, што яе бацька служыў на тым самым аэрадроме, што і мой. Мужчыны ўжо няма ў жывых, але яго дачка падказала, што звесткі пра вайскоўцаў мусяць быць у ваенкамаце. Рэкамендавала звярнуцца туды, — кажа Таццяна. — Я жыву далёка ад Віцебска, таму яна прапанавала дапамагчы і схадзіць за мяне ў ваенкамат. Праўда, не ведала, ці дадуць такія звесткі старонняму чалавеку. Я была ёй вельмі ўдзячная, але вырашыла, што спачатку паспрабую падключыць родных. Пасля Новага года сын якраз збіраўся ў госці да бабулі.
Акрамя гэтага, лісты на пошту Таццяне пачалі пісаць і іншыя людзі. Яны не ведалі яе бацьку і нічым не маглі дапамагчы, але вельмі хацелі яе падтрымаць. А потым прыйшла доўгачаканая навіна.
— Напісала знаёмая. Яна чула маю гісторыю, але ніколі нават не здагадвалася, што я хацела знайсці бацьку. Мы пагаварылі, яна сказала, што паспрабуе дапамагчы. І праз нейкі час прынесла мне вестку. Інфармацыя была сумная. Мой тата памёр. Не стала яго даўно… яшчэ калі я жыла ў Віцебску, — кажа Таццяна. — Я плакала, мы разам паплакалі. Пазней яна напісала, што шмат думала пра мяне. Пра тое, што вось так жыццё прайшло, а мы з бацькам ні разу не сустрэліся нармальна, не перагаварылі. Я ёй адказала: «Гэта так, але вялікае бачыцца на адлегласці».
Цяпер, кажа Таццяна, калі яна будзе ў Беларусі, то пойдзе шукаць магілу бацькі.
— Пасля ўсёй гэтай гісторыі я хачу сказаць людзям, што ніколі не трэба баяцца зрабіць першы крок насустрач адно аднаму. Нават калі гэты крок будзе апошнім, — разважае Таццяна. — Кажыце сваім блізкім, як вы іх любіце, як сумуеце, як яны вам дарагія. Бо гэта найменшае, што мы можам для іх зрабіць.
Якімі б складанымі ні былі часы, у свеце заўсёды ёсць месца дабру. Калі вы жывяце за мяжой і хацелі б знайсці чалавека ў Беларусі, напішыце нам на пошту [email protected] або ў тэлеграм. А раптам усё атрымаецца?
